gúglað

Um daginn skrifaði ég afar langa færslu um það hversu leiðinlegar google-leitir leiða fólk á bloggið mitt. Færslan týndist einhversstaðar í neti Inters, en innihaldið var eitthvað á þessa leið:

Leitarorðið prjónauppskriftir virðist vera mjög vinsælt. Verð þó að svekkja bandbrjálaða (haha) prjónauppskriftagúglara með því að á þessu bloggi hafa engar prjónauppskriftir verið birtar, og mér þykir ólíklegt að á því verði nokkur breyting. Bendi áhugafólki um prjónaskap hins vegar á þessa og þessa bloggsíðu.

Þetta er ekki uppskriftablogg. Og mig langar að benda þeim sem gúglaði avókadósmjör á að það er mun líklegra að leitin beri árangur ef leitarorðinu er snarað yfir á ensku. Nú, annars gætirðu líka prófað að leita að lárperumauki. Það er smart (ég skal baka súkkulaðiköku fyrir þann sem veit í hvern ég var að vitna!!).

Verst þykir mér þó að einhver gúglaði Mirale og endaði á blogginu mínu. Nú heldur kannski einhver útí bæ að ég sé svona mínímalísk og karakterslaus og geymi óopnaðar listaverkabækur undir glerplötunni á stofuborðinu og yddi blýantana mína með rafmagnsyddara. Það þykir mér miður.

Niðurstaðan var semsagt sú að 1) ég blogga um hundleiðinlega hluti, og/eða 2) Íslendingar googla hrútleiðinlega hluti. Hvort er betra, hundur eða hrútur?

Ég tók því þá ákvörðun að blogga bara um eitthvað djúsí á næstunni. En þá sá ég fram á vandamál. Stundum er lífið svo tíðindalítið að ég blogga um prjónaskap, eldhúsævintýri og húsgagnaverslanir. Þannig er það bara. En þegar eitthvað djúsí gerist í raun og veru hef ég alls ekki tíma til að blogga. Og ef ég hef tíma til þess get ég það bara ekki, því ég reyni að vera kurteis og mér þykir ekki við hæfi að blogga um hvaðsemer. Það er að segja, mér þykir ekki við hæfi að blogga um hvaðsemer þegar aðrar manneskjur eiga hlut að máli. Og þannig er það nú oftast þegar eitthvað djúsí gerist, eða hvað?

En nú þarf ég ekki að örvænta lengur. Það gúglaði nefnilega einhver sofa hjá kennaranum mínum og endaði á blogginu mínu. Það er hvorki hundur né hrútur!